การให้เงินทำให้ครอบครัวเลือกใช้จ่ายในเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเด็ก (และอาจรวมสมาชิกอื่นในครอบครัว เช่น พี่ๆ ของเด็กเล็ก) ได้อย่างเหมาะสมกว่า เพราะสามารถนำเงินไปจับจ่ายสินค้าและบริการที่ตรงความต้องการที่ต่างกันได้ ในขณะที่การให้ของ ไม่สามารถตอบโจทย์ของครอบครัวที่มีปัญหาแตกต่างกันได้ และยังเป็นการเพิ่มภาระการบริหารจัดการของรัฐ ซึ่งอาจจะนำไปสู่ปัญหาการคอร์รัปชันได้

ต้องยอมรับว่ารายได้ภาษีของรัฐบาลมาจากกระเป๋าคนรวยมากกว่า (รวมถึงภาษีมูลค่าเพิ่มก็มาจากกระเป๋าคนรวยไม่น้อยกว่า 70-80%) มองได้ว่าเงินอุดหนุนเด็กเป็นการคืนเงินภาษีให้คนรวย เป็นสิ่งที่ทุกฝ่ายจะได้ประโยชน์ เพราะมีส่วนช่วยป้องกันการตกหล่นของเด็กยากจนด้วยเช่นกัน 

ผลการศึกษาหลายฉบับพบว่า เงินส่วนใหญ่ถูกนำไปใช้ด้านอาหาร การศึกษา และการรักษาพยาบาล และมีจำนวนน้อยมากเพียง 1-2% ที่จะนำไปใช้ในทางที่ผิด  ส่วนหนึ่งเพราะพ่อแม่ย่อมรักลูกและอยากใช้เงินเพื่อลูก โดยเฉพาะแม่ซึ่งเป็นผู้รับเงินอุดหนุนเป็นหลัก

จริง แต่การนำเงินส่วนที่ต้องให้คนรวยที่ไม่ได้ต้องการเงินอุดหนุน มาสมทบให้กับคนจนเพื่อให้ได้เงินมากขึ้น แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับการที่ต้องมีเด็กยากจนคนใดคนหนึ่ง ‘ตกหล่น’ จากเงินอุดหนุน เพราะไม่ว่าจะมีกระบวนการคัดเลือกดีเพียงได้ ต้องพบการ ‘ตกหล่น’ เสมอ